FRANSIZ DİLBİLİMİ
Modern Fransız dilbilimi hem Saussure’ün görüşlerinin hem de Prag Dilbilim Çevresi’nin geliştirdiği kuramların uzantısında yer alır. Bu akımın Meillet’den sonraki başlıca iki temsilcisi 1930’lu yıllarda Praglı dilbilimcilerin çalışmalarına katılmış olan Emile
Benveniste ile Andre Martinet’dir. Hint-Avrupa karşılaştırmalı dilbilgisi uzmanı («Hint-Avrupa Dilindeki Adların Oluşumunun Kökeni», Origine de la formation des noms en indo-europeen], 1935) olan ve daha çok Hint-İran dillerini inceleyen {«Eski İran’daki Büyücüler», ies Mages dans l’ancien İran], 1938; Benveniste, kök kav-ramını (iki ünsüz arasındaki anlaşmalı ünlü) sistemleştirdi, sözcük dağarcığının yapısal bir yaklaşımla ele alınması gerektiği anlayışım benimsedi ve özellikle Hint-Avrupa kurumlannm sözcük hazînesini inceledi. Daha sonra genel dilbilimle («Genel Dilbilim Sorunları» [Problemes de linguistique generale], 1966-1974) ilgilendi ve hem göstergenin nedensiziiği kuramına (19397da yayımlanan «Dilsel Göstergenin Öz Niteliği» [Nature du signe linguıstiqu-e] adlı yazısında gösteren ile gösterilen arasındaki bağın nedensiz olduğunu ileri süren görüşe karşı çıktı), hem de zamanlar ve zamirler kuramına katkıda bulundu.
Ne var ki Benveniste bütüncül bir dilbilim sistemi kurma isteğinden uzak duran, çevresinde topluluk oluşturmamış bir düşünür olarak kaldı. Fransa’da çığır açmış dilbilimciyse özellikle Mar-
