Herkesin kıymeti, yaptığı işin güzelliği nispetindedir

Bir gün bir bedevî müminlerin emiri Hazretti Ali’nin (kerremallahu veçhe) huzuruna geldi. Sessiz sedasız oturmaya başladı. Fakir ve muhtaç olduğu her hâlinden belli oluyordu. Hz. Ali (k.v.) ona:Bir isteğin var mı? diye sordu.

Fakir ezilip büzüldü, muhtaç olduğunu orada şifahen söylemeye utandı. Yere “Fakir bir adamım.” yazdı. Bunun üzerine Hz. Ali (k.v.) ona iki elbise bağışladı. O elbiselerden başka da hiçbir malı yoktu. Yani sahip olduğu tek şeyi bedeviye bağışladı.

Bedevî, Hz. Ali’nin (k.v.) verdiği iki elbiseyi giyerek biriyle belden aşağısını, diğeri ile de yukarısını örttü. Sonra ayağa kalktı ve gayet beliğ ve fasih birkaç beyit söyledi. Beyitler Hz. Ali’nin (k.v.) çok hoşuna gitti. Bedeviye Hz

Hasan (r.a.) ve Hz. Hüseyin’in (r.a.) hakkından üç gümüş daha verdi. Bedevi onları da aldı ve:Ey müminlerin emiri! Beni ailemin en zengini yaptın, deyip oradan ayrıldı.Hz. Ali  der ki:

“Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) şöyle dediğini duydum: ‘Herkesin kıymeti, yaptığı işin güzelliği nispetindedir.’ Hâsılı, kişi, gerek söz ile gerek de bedenen ihsan ettiği kadar kıymet kazanır. Güzel ahlâkla vasıflanıp ona göre davrandığı, dilinden güzel sözler çıktıkça kişinin kıymeti de artacaktır.”

İnsanın kıymeti parayla, mal ve mülkle değildir. İnsanın kıymeti, halk arasındaki değeri ve hüneriyledir.

Ey söz dinlemesini bilen kimse! Hünerli olduğu için, kıymeti efendisinden daha fazla olan çok köle vardır. İş bilmezliği yüzünden kölesinden geri kalmış çok da efendi. ٠. (Baharistan dan Seçmeler, Molla Câmî, Hazırlayan: Ozan Yılmaz, Hasbahçe Kitaplığı)