İSMAİL SAFA

türk şairi (Mekke 1867- Sıvas 1901). Peyami Safa’nın babası, öğrenimini, İstanbul’da Dârüşşafaka’da yaptı (1886). Evkaf, Posta nezaretlerinde memur olarak çalıştı. Mülkiye idadisinde edebiyat okuttu (1888). Mirsad adlı edebiyat dergisini yönetti (1891). Vereme tutulunca Midilli’ye hava değişimine gitti. Yeni bir atılım yapan Servetifiinun dergisine katıldı. Evinde gizli toplantılar düzenlediği yolunda verilen bir jurnal üstüne, Sivas’a sürüldü (1900). Burada hastalığı artarak öldü. İlk şiirleri Tanzimat edebiyatının havasını taşır. Bununla beraber, Tanzimat dönemi şiirine de tamamen bağlı kalmamıştır. Daha sonra, Servetifünun hareketinin getirdiği yeniliklerden etkilendiği halde, zaman zaman ilk şiirlerinin havasına da dönmüştür. Duygusallık başlıca özelliğidir, ö lçü, uyak, dil kuralları yönünden eski, zevk ve anlayış yönünden yeni şiirden yana olduğu açıkça görülür. Eserleri: Sünûhat (tercii bend biçiminde manzume, 1890); Huzmâ Safa (bu eserin birinci bölümünde babasının, ikinci bölümünde de kendisinin şürleri yer alır, 1891); Mağdure-i Sevda (manzum bir diyalog, 1892); Mevlid-i Pederi Ziyaret (Trabzon’a yaptığı gezi üstüne yazılan uzun manzume, 1896); Mensiyat (çeşitli şiirler, 1896); Hissiyat (son dönem şiirleri, 1912); tntak-ı H ak’ın Tahmisi (1912)