HABEŞİSTAN meliki Ashama, ülkesine sığınan muhacirlere
ikrâm ve iltifatlarda bulunmuş, Kur’an’dan dinlediği
âyetlerin ışığında yaptığı muhasebe sonucunda İslâmiyeti
gönülden kabül ederek muhacirlerin huzurunda
Müslüman olmuştu.
Bununla da kalmayan Necaşî, Resûlüllah Efendimiz’e
elbise ve mest hediye göndermiş, Ashama’nın gönderdiği
bu siyah mesti bizzat giyen Nebiyy-i Ekrem Efendimiz,
ümmetine de mest giymenin sünnet olduğunu bununla fiilen
göstermiştir.Muhacirler Habeşistan’da iken Resûlüllah’ın
Bedir zaferini işiten Necaşî, onları huzuruna çağırarak
Bedir’in yeri hakkında bilgi almış, kendisinin orada
çobanlık ettiğini ifade ile Resûlüllah’ın zaferini beyaz elbiseler
giyerek kutlamış, sevincine iştirak etmiştir.
İncil’de geleceği bildirilen Peygamberin Muhammed
Aleyhisselâm olduğunu şeksiz şüphesiz kabül eden Necaşî,
hicretin dokuzuncu senesinin Recep ayında Hakk’m
rahmetine kavuşup dünyasını değiştirmiştir. Henüz ülkenin
bir çok yerlerinden duyulmayan vefat haberini, Kızıl
Deniz’in beri tarafındaki Medine’de Resûlüllah Hazretleri
ashabına aynen şöyle haber vermiştir:
– Yaşadığınız kıtanın dışında yaşayan bir kardeşiniz
bugün vefat etmiştir. Onun için Allah’dan mağfiret niyaz
edin.
Merak eden ashab sormuşlar:
– Ya Resûlüllah, kıtamızın dışında vefat eden bu kardeşimiz
kimdir?
Resûlüllah’ın cevabı gayet sarihtir:
– Habeşistan Necaşî’si Ashama’dır. Allah’ın bu salih
kulunun bugün cenaze namazını kılacağız, hazır olun.
Baki’ namazgahına çıkalım.
Ashab toplanırlar, birlikte Baki’ namazgâhma çıkarlar.
Namazgahta zatına mahsus bir hal içinde bulunan
Resûlüllah’ın önündeki maniler bir anda yok olur, kendine
iman etmiş olan hükümdarın tabutu önüne gelir, hattâ
bir kısım ashab da bunu bizzat müşâhede eder. Görü
nüşte gaib üzerine, aslında ise hazır tabuta müteveccihen
kılınan bu namaz, Resûlüllah’ın hayatında kıldığı tek gaib
namazdır.
Bu sebebledir ki, Hanefi mezhebinde gaib üzerine cenaze
namazı kılınmaz. Resûlüllah’ın kıldığı bu namaz ise
gaib değil hazır üzerine olmuştur. Gaib oluşu tabutu gö
remeyenler içindir.
Resûl-i Ekrem Efendimiz’in Afrika kıtasındaki Ashama’nın
Medine’de cenâze namazını kılışı, münâfıkları tedirgin
etmiş, çıkardıkları dedikodu ile:
– Şu yabancının mı namazını kılacağız? O buna lâyık
mı ki?… şeklinde söylenmeye başlamışlardır. Ancak Rabbimiz,
münâfıklann küçümsemelerini tekzib etmiş, Necaşî’nin
böyle bir alâkaya lâyık olduğu geceleri kabrine semadan
aşağı inen nur parıltılarıyla belli olmuştur. Âişe
validemiz, Necaşî’nin kabri üzerindeki bu nuru görmeyen
az kimsenin kaldığını bildirir.
Muteber eserlerin kaydına göre Nebiyyi-i Ekrem Efendimiz,
Necaşî’nin cenâze namazını Medine’de kıldırması
nın bir sebebi de, o günde orada cenâze namazı kıldıracak
kimsenin bulunmayışıdır. Zatına iman etmiş bir hükümdarın
namazsız gömülmesine gönlü razı olmayan Efendimiz,
ashabıyla birlikte namazını Medine gibi uzak yerde
de olsa kılıp ebedî âleme tam bir uğurlama ile göndermiş
tir.