a. (fars. pay, ayak’tan). Esk. 1. Art, peş: ‘Atılmış pn kişi yüzlerce düşmenin peyine” (Tevfik Fikret). —2. İz, işaret. —3. Pey-a-pey, pey-der-pey, pey-ender-pey, birbiri ardınca; azar azar: “Peyâ-pey sunma cam ü kılma ol servi revan ser-hoş”
(Fuzuli, XVI. yy.). PEY ya da PEYE a. Yörs. Ahır.
PEY
22
May