Peygamberimizin konuşmasının nasıl olduğu

Peygamberimizin konuşmasının nasıl olduğunu sorduğu zaman, ondan şu cevabı almıştı: “Resûlullah, dâima düşünerek konuşurdu. O’nun susması, konuşmasından uzun sürerdi. Lüzum suz yere konuşmazdı. Söze başlarken de, sözü bitirirken de Allah’ın adını anardı. Konuşurken, kısa ve çok mânâlı kelimelerle konuşurdu. Sözleri gerçek ve yerinde idi. Konuşurken ne fazla, ne de eksik söz kullanırdı. Kimsenin gönlünü kırmaz, kimseyi hor görmezdi. En ufak ni’me-te bile saygı gösterir, hiçbir ni’meti yer-mezdi. Bir ni’meti ne hoşuna gittiği için över, ne de hoşlanmadığı için yererdi. Dünya ve dünya işleri için kızmazdı. Fakat bir hak çiğnenmek istenildiği zaman, onun öcünü almadıkça hiçbir şey kızgınlığının önüne geçemezdi. Kendi şahsı ve işi için asla kızmaz ve öc almazdı. Bir şeye işaret edeceği zaman, (parmağı ile değil) bütün eliyle işaret ederdi. Konuşurken el hareketi yapar, sağ elinin avucunu, sol elinin baş parmağının iç tarafına vurur dururdu. Kızdığı zaman, kızgınlık-
tan hemen vazgeçer ve kızdığını belli etmezdi. Neşelendiği, ferahlandığı zaman gözlerini yumardı. En fazla gülmesi gü-lümsemekti. Gülümserken de, ağzındaki dişleri dolu daneleri gibi görünürdü.”

Hz.Hüseyin de, Peygamberimizin, sohbetlerinde bulunanlara karşı tutum ve davranışının nasıl olduğunu, babası Hz.Ali’den sormuştu. Hz.Ali O’na şöyle anlattı: “Re sûlullah. meclisindekilere karşı daima güleçti. Güzel huylu idi. Esirgemesi, bağışlaması çoktu. Kötü huylu, katı kalbli, acı dilli değildi. Kimse ile çekişmez, bağırıp çağırmazdı. Kötü söz söylemezdi. Kimseyi ayıplamazdı

Pinti ve cimri değildi. Hoşlanmadığışe ye göz yumardı. Umanı, umutsuzluğa düşür mezdi. Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı. Kendisini, üç şeyden alıkoymuştu Kimse ile çekişmezdi, çok konuşmazdı, fay dasız, boş şeylerle uğraşmazdı. Halkı da üç şeyden kendi haline bırakırdı. Hiç kimsenin ayıp ve kusurunu araştırmazdı. Kimseye hakkında hayırlı ve sevaplı olmayan sözü söylemezdi.