Ebû Kays Sırma b. Ebî Enes, Câhiliyet devrinde Râhibler gibi dünyâdan el etek çeken, kaba elbiseler giyen, putlardan uzaklaşan bir Me-dineli idi.
Ctinûb olunca, gûsleder, hayızlı hâlinde kadına yaklaşmazdı.
Bir aralık, Nasrânîliğe de, niyetlenmiş, sonra, ondan geri durmuştu. Evinin bir köşesini Mescid edinip oraya kapanmıştı.
Ctinûbü ve hayızlı kadım içeri sokmazdı.
Putlardan hoşlanmayıp aynldığı sırada : «Ben, İbrâhim’in Rabbma ibâdet edeceğim (1), İbrâhim’in dîni üzere olacağım!» demiş, Müslümanlığı kabûl edinceye kadar, bu yoldan ayrılmamıştı (2).
Ebû Kays, câhiliyet devrinde de, Allâh’ı tâzîm ederdi.
Hak ve gerçek sözlü bir pîr-i fâni idi.
Peygamberimiz, Medine’ye gelince, Ebû Kays, Müslüman oldu ve her bakımdan güzel bir Müslüman oldu.
■
Kendisi şâirdi de. Peygamberimiz hakkmda söylediği bir şiirinde şöyle demişti:
«Kureyş arasında on bu kadar yıl oturdu O.
Va’z ve irşadlarda bulundu durdu. Fakat,
Kendisine uyan bir dosta bile kavuşamadı orada.
Hac Mevsimlerinde hacılara arzederdi kendisini Fakat, ne barındıran, ne de çağıran bir kimse görebilirdi.
Bize gelince, Allâh, Onun dînini yaydı, iistün kıldı.
Taybe’de sevinçli ve hoşnûd olarak sabahladı O.
Candan dostlar buldu. Hem kavuştu sükûnete orada.
Başladı kendisine yardımlar gelmeye Allâh’dan.
Anlatırdı bize neler söylediğini Nûh’un kavmine,
Neler söylediğini İlâhî dâvete icâbet ederken Mûsâ’nm
O, ne yakınında bulunanlardan, ne de, uzaktaküerden korkusuz
sabahladı orada. Mallarımızın çoğunu harcadık Onun yolunda saçarcasına.
Savaşlarda da, fedâ ettik canlarımızı.
Çünki öğrendik : «Allâh’dan başka Tann olmadığım, öğrendik : Allâh, en üstün yol gösterici bize (3).
(1) İbn-i Ishak, lbn-1 Hişam – Sîre, c. 1-2, s. 510, ibn-1 Esîr – OsdüFgabe, c. 3, s. 18-19, c. 5, s. 278.
12) İbn-i Abdül Ber – Istlâb, c. 2, s. 737.
(3) ibn-i Ishak, ibn-i Hişam – Sîre, c. 1-2, s. 510, 512, Zehebî – Tarihu’l-lslâm, c. 1, s. 203, 204, ibn-i Esîr – Ösdülgabe, c. 3. s. 18-19, C. 5, s. 278.