Oe Kenzaburo

Oe Kenzaburo (d. 31 Ocak 1935, Ehime
ili, Şikoku Adası, Japonya), Japon romancı.
Zaman zaman Japoncanın doğal ritmini
bozan pürüzlü üslubu, yapıtlarının konusunu
oluşturan II. Dünya Savaşı sonrası
kuşağın isyanını dile getirir.
Tokyo Üniversitesi’ni 1959’da bitirdi. Daha
öğrencilik yıllarında Mişima Yukio’dansonraki en yetenekli genç yazar olarak ün
kazandı. 1960’ta Pekin’de yapılan bir toplantıda
genç Japon yazarlarını temsil etti.
Adını ilk kez Bungaku-kai adlı dergide
yayımlanan Şişa no ogorı yle (1957; Ölüler
Savurgandır) duyurdu. İlk romanı Memuşiri
kouçi (1958; Tomurcuğu Kopar ve Dölü
Yok Et) büyük yankı uyandırdı. Aynı yıl
yayımlanan ŞUkuyla. Akutagava Ödülü’nü
aldı. İkinci romanı Varera no cidai (1958;
Bizim Kuşak) ise siyasal ve toplumsal
eleştiriye verdiği ağırlık nedeniyle dönemin
edebiyat çevrelerince fazla beğenilmedi.
Aynı dönemde Yeni Sol çizgiyi benimseyerek
siyasetle etkin biçimde ilgilenmeye başladı.
Japonya Sosyalist Partisi başkanı Asanuma
Ineciro’nun 1960’ta sağcı bir genç
tarafından öldürülmesinden esinlenerek
“Sebuntin” (On Yedi) ve “Seici şonen şisu”
adlı öyküleri yazdı. İkinci öyküsünden dolayı
sağ örgütlerin ağır eleştirilerine hedef
oldu.
1960’ta evlenen Oe, 1963’te kafatası doğuştan
sakat bir oğlunun olmasıyla yazarlık
yaşamında yeni bir döneme girdi. Bu olayın
etkisiyle yazdığı ve sakat bir bebeğin doğumu
aracılığıyla kültürel mirastan yoksun
bırakılmış savaş sonrası gençliğin sorunlarını
irdelediği Kocinteki-na taiken (1964; Özel
Bir Sorun) aynı yıl Şinço Ödülü’nü kazandı.
Hiroşima’yı ziyaret ettikten sonra kaleme
aldığı Hiroşima noto’da (1965; Hiroşima
Notları) aynı konuya eğildi. 1970’lerin başındaki
yapıtlarında, özellikle de denemelerinde
nükleer çağda üstünlük mücadelesi ve
Üçüncü Dünya’nın sorunları gibi konulara
ağırlık verdi.
Öteki yapıtları arasında, kendisine Tanizaki
Ödülü’nü kazandıran Man en gannen no
futtoboru (1967; Sessiz Çığlık), bir öykü
derlemesi olan Varera no kyoki o ikinobiru
miçi o oşieyo (1969; Bize Deliliğimizi Aşmayı
Öğret), Pinçi ranna çoşo (1976; Yoksulluk
Koşucusunun Rekoru) ve Docidai
gemu (1979; Akran Oyunları) adlı romanları
sayılabilir. Zekâ özürlü bir çocuğun
büyümesini ve ailesinde yarattığı gerilim ve
huzursuzlukları anlatan Ataraşii hito yomeza mey o (1983; Uyan Yeni Adam) adlı
romanı olgun tekniği ve yazarının özel
yaşamına ilişkin itiraflarındaki açık sözlülükle
dikkat çeker